Реферат: Беларусская музыка

Реферат: Беларусская музыка

МІНІСТЭРСТВА АДУКАЦЫІ РЭСПУБЛІКІ БЕЛАРУСЬ

Беларускі дзяржаўны тэхналагічны ўніверсітэт

Кафедра беларускай мовы

Выканаў

Студэнт 1 курса

Факультэта ТТЛП 9 группы

Фрыцін Дзмітрый

Навуковы кіраўнік

В.М.Гусева

Мінск 2004

Змест.

1. Уводзіны

2. Агульная характарыстыка развіцця беларускай народнай музыкі

3. Беларуская народная інструментальная музыка

4. Народная песня – аснова нацыянальнага беларускага прафесіянальнага

музычнага мастацтва

5. Музычнае мастацтва Беларусі за гады Савецкай улады

6. Музычнае мастацтва Беларусі ў гады Вялікай Айчыннай вайны

7. Музычнае мастацтва ў пасляваенны перыяд (1945 – 1968)

8. Вакальная музыка беларускіх кампазітараў. Вакальная музыка 20-х – 70-х гадоў

9. Сімфанічная музыка беларускіх кампазітараў

1.Агульная характарыстыка.

2.Кароткі агляд развіця.

10. Камерна-інструментальная музыка беларускіх кампазітараў.

11. Беларуская опера. Кароткі агляд развіцця опернага жанру ў

творчасці беларускіх кампазітараў

12. Сучасная беларуская музыка

13. “Еўрабачанне-2004” – беларускі дэбют

14. Літаратура

Уводзіны

Музыка (ад грэчаскага – мастацтва муз) – мастацтва, якое адлюстроўвае

рэчаіснасць у гукавых вобразах. Здольная глубока ўплываць на эмацыянальны

настрой чалавека, музыка здаўна выкарыстоўваецца з грамадска-выхаваўчай і

арганізуючай мэтай і адначасова служыць задавальненню эстэтычных патрэб

грамадства. Каштоўнасць музычнага твора вызначаецца прагрэсіўнасцю ідэйнага

зместу і мастацкай дасканаласцю яго вобразнага ўвасаблення.

Музычныя вобразы даюць абагульненае адлюстраванне з'яў рэчаіснасці і ў той

жа час яны канкрэтна-гістарычныя – раскрываюць тыповыя, сацыяльна-ак­рэсленыя

характары людзей, карціны прыроды, жыццё народа, краіны ў пэўную эпоху.

Першаасновай прафесіянальнай музычнай культуры і крыніцай яе нацыянальнай

акрэсленасці з'яўляецца народ.

У дакласавым грамадстве музыка мела дапаможнае значэнне, была неад'емнай

ад працоўных працэсаў і магічных дзействаў. Самавызначэнне музыкі як асобнага

мастацтва адбывалася паступова, у непарыўнай сувязі з эвалюцыяй формаў працы і

побыту.

Агульная характарыстыка развіцця беларускай народнай музыкі

Беларуская музыка ў дакастрычніцкі перыяд развівалася пераважна ў форме

вуснай народнай творчасці.

Народная музыка (музычны фальклор, вакальная і музычна-інструментальная

народная творчасць) развівалася ў непарыўнай сувязі з працоўная дзейнасцю

чалавека, з грамадскім побытам. Творы народнай музыкі ўзнікаюць на аснове

мастацкіх традыцый, адлюстроўваючы калектыўна выпрацаваныя эстэтычныя

прынцыпы працоўнага народа. У працэсе вуснай перадачы твораў кожнае пакаленне

удзельнічае ў іх адборы і шліфоўцы. Абагульняючы і заоўваючы вопыт многіх

пакаленняў, народная музыка мае вялікае эстэтычнае, пазнавальнае і выхаваўчае

значэнне. Музычны фальклор – аснова нацыянальнага музычнага стылю,

вызначальная крыніца прафесійнай кампазітарскай музыкі і канцэртнай творчасці

самадзйных музычных калектываў.

Асноўныя галіны беларускай народнай музыкі – песнятворчасць. Яна

характэрызуецца, перш-наперш, жанравай разнастайнасцю і багаццем меладычных

тыпаў традыцыйных каляндарна-земляробчых і сямейна-абрадавых песень (развіты

цыкл жніўных, веснавыя, восеньскія, валачобныя, калядныя, шчадроуныя,

вясельныя, хрэсьбійныя). Тыповыя беларускай народнай музыцы і спецыфічныя

напевы лірычных песень, якія не звязаны з абрадамі ці звычаямі, але ў розных

мясцінах прымяркоўваюцца да пэўнага часу ці абставін: зімовыя, праполачныя,

калі жывёлу пасуць, калі ідуць у грыбы. Больш позні гістарычны пласт - песні

з ярка індывідуалізаванымі напевамі, пазбаўленыя ўсякага прымеркавання:

любоўна-лірычныя, сямейна-бытавыя, баладныя, сацыяльная лірыка (казацкія,

батрацкія, салдацкія, рэкруцкія).

Песенная і інструментальная творчасць беарусаў узнікла ў далёкай

старажытнасці. Цяжкае жыццё прыгнечанага народа ў дарэвалюцыйнай Беларусі

адбілася на лёсе нацыянальнай культуры - жывапісу, літаратуры, музыкі. На

працягу стагоддзяў пераважаючай формай беларускай мастацкай творчасці была

народная творчасць – песні, інструментальныя найгрышы, прыказкі, прымаўкі,

казкі. Асаблівай любоўю заўсёды карысталася песня. Народ раскрыў у іх свой

талент і мудрасць, свае адносіны да сацыяльнай рэчаіснасці, да людзей і

прыроды.Са змяненнем жыцця народа, грамадскага ўкладу змяняўся і змест

песень. Ва ўмовах феадальнага прыгнёту беларускі народ склаў песні пра гора і

пакуты, пра нянавісць да прыгнятальнікаў, пра барацьбу за шчаслівае жыццё.

Шырыня тэматыкі старажытных беларускіх народных песень выклікала і

разнастайнасць іх жанраў і відаў. Напрыклад, свабодалюбівы характар

беларускага народа, яго мужнасць, адвага адлюстраваны ў героіка-эпічных

песнях казацка-сялянскай вольніцы, журба і роздум – у дзявочых і жаночых

лірычных песнях, нястрымная весялосць і радасць – у танцавальных песнях.

У беларускай дарэвалюцыйнай народнай песеннай творчасці можна

выдзеліць наступныя віды песні: каляндарна-абрадавыя, сямейна-абрадавыыя,

сямейна-бытавыя, любоўна-лірычныя і песні сацыяльнага пратэсту.

Каляндарна-абрадавыя песні. Яны звязаны з рознымі відамі

сельскагаспадарчых работ,з народнымі святамі земляробчага каляндара.

Каляндарныя песні падзяляюцца на веснавыя, летне-асеннія і зімовыя.

Сямейна-абрадавыя песні.Сюды ўваходзяць песні, якія выконваюцца на

сямейных урачыстасцях з поваду нараджэння дзіцяці, вясельныя, пахавальныя

плачы, галашэнні.Песні-плачы і галашэнні адлюстроўвалі не толькі няўцешнае гора

па памершых сваяках, але і цяжкае беспрасветнае жыццё беднякоў у ярме

памешчыкаў-прыгоннікаў.

Найбольш значны пласт беларускага музычнага фальклору складаюць песні

сямейна-бытавыя, любоўна-лірычныя, песні сацыяльнага пратэсту.У гэтых песнях

увасоблены розныя бакі жыцця і быту беларускага народа, яго спадзяванні,

барацьба за асабістае шчасце,адносіны да прыгнятальнікаў.

Беларуская народная інструментальная музыка.

Беларуская народная інструментальная музыка, як і вакальная, узнікла ў даўнія

часы.Жанры яе разнастайныя: пастуховыя найгрышы, паляўнічыя сігналы,

танцавальныя мелодыі. З даўніх часоў былі вядомы інструментальныя

танцавальныя найгрышы “Мяцеліца” і “Галубок”.

Значнае месца ў беларускай інструментальнай музыцы займае

танцавальная музыка. У танцах, як і ў песнях, беларускі народ выказваў думкі

чалавека, яго настроі і пачуцці. Многа ёсць танцаў, якія адлюстроўваюць

працоўныя працэсы: ”Лянок”, “Шавец”, ”Таўкачыкі” і іншыя.

Народная песня – аснова нацыянальнага беларускага прафесіянальнага

музычнага мастацтва.

Беларускія кампазітары шырока выкарыстоўваюць ў сваіх творах мелодыі

народных песень і танцаў. Беларускія народныя мелодыі з’яўляюцца

асновай іх музычнай мовы. Народныя тэмы сустракаюцца ўжо ў першых творах

беларускай прафесіянальнай музыкі 20-х гадоў.Так, у Сімфаньеце “Беларускія

малюнкі” М.Чуркіна, якая апявае родны край, беларускую прыроду,

выкарыстоўваюцца сапраўдныя народ-ныя песні – лірычныя, танцавальныя,

жартоўныя і іншыя. У Фартэпіянным квінтэце М.Аладава, які малюе карціны

народнага жыцця Беларусі, гучаць тэмы і меладычныя звароты карагоднай,

танцавальнай песні. У працэсе развіцця беларускай прафесіяналь-най музыкі ў

30-я гады, у ваенны і пасляваенны перыяды народная песня і танец шыро-ка і

разнастайна выкарыстоўваюцца беларускімі кампазітарамі ў операх,

кантатах,хорах, сімфанічных і камерна-інструментальных творах, у

апрацоўках для голасу сола з суправаджэннем, у творах для аркестра народных

інструментаў.

Народнае музычнае мастацтва – невычарпальная крыніца прафесіянальнай творчас-

ці. Для таго каб захаваць народную музыку, яе трэба запісаць, вывучыць. Гэта

ўсведам-лялі прафесіянальныя беларускія паэты, літаратары, музыканты,

этнографы-фалькла-рысты. Плённую работу па даследаванню беларускай народнай

музыкі ў дарэвалюцый-ны перыяд прарабілі З.Радчанка, П.Шэйн, М.Янчук,

П.Сакальскі і іншыя. Беларускія савецкія кампазітары аддаюць многа

ўвагі вывучэнню народнай музычнай творчасці. Асабліва многа песень сабралі

і апрацавалі М.Чуркін, М.Аладаў, Я.Цікоцкі, Р.Пукст.

Чатырохтомнае выданне “Беларускія народныя песні” Р.Шырмы ўключае сістэма-

тызаваныя па жанрах песні – любоўныя, бытавыя, веснавыя, калядныя,

батрацкія,рэк-руцкія, салдацкія, казацкія і іншыя. Гэта праца прадстаўляе

вялікую мастацкую і наву-ковую цікавасць для музыкантаў і кампазітараў.

Музычнае мастацтва Беларусі за гады Савецкай ўлады.

Да Кастрычніцкай рэвалюцыі беларусы не мелі сваёй прафесійнай

музыкі,кампазітар-скай школы, опернага тэатра, нацыянальных музычных

калектываў. Ва ўмовах сацы-яльнага і нацыянальнага прыгнёту талент

беларускага народа быў скаваны, не меў маг-чымасцей для развіцця. Звяржэнне

ўлады памешчыкаў і капіталістаў, перамога працоў-ных мас стварылі выключна

спрыяльныя ўмовы для росквіту ўсіх матэрыяльных і ду-хоўных сіл беларускага

народа.

У першыя ж гады Савецкай улады ў многіх гарадах Беларусі ствараюцца дзяржаў-

ныя вышэйшыя і сярэднія навучальныя ўстановы, музеі, драматычныя тэатры,

музыч-ныя школы і тэхнікумы. У 1918 г. у Віцебску і Гомелі, а ў 1919 г. у

Мінску адкрываюц-ца народныя кансерваторыі. Педагогі і навучэнцы музычных

навучальных устаноў пра-водзяць вялікую работу па прапагандзе музычнага

мастацтва, арганізоўваюць канцэр-ты, вечары камернай і сімфанічнай музыкі.

Узнікаюць самадзейныя і прафесіянальныя харавыя і танцавальныя калектывы. Вя-

лікую вядомасць у рабочых клубах і воінскіх падраздзяленнях атрымалі хор

пад кіраў-ніцтвам У.Тэраўскага і Дзяржаўны хор пад кіраўніцтвам В.Яфімава.

Поспехам у 20-я гады карысталіся драматычныя і музычныя спектаклі Першага

Беларускага дзяржаўна-га тэатра (цяпер – Беларускі дзяржаўны тэатр імя

Янкі Купалы). Былі ажыццёўлены пастаноўкі спектакляў “На Купалле” М.Чарота,

“Машэка” і “Кастусь Каліноўскі” Е Мі-ровіча, оперы “Русалка” А.Даргамыжскага

і інш.

Значнае ажыўленне ў музычнае жыццё беларускай сталіцы ўнёс Мінскі музычны

тэх-нікум, адкрыты ў 1924 г. Оперны і камерны класы, а таксама

студэнцкі сімфанічны аркестр тэхнікума праводзілі вялікую музычна-асветную і

канцэртную работу. Оперны клас тэхнікума паставіў некалькі оперных

спектакляў.

У 30-я гады, гады ўздыму Беларусі, адбываецца далейшае развіццё нацыянальнай

му-зычнай культуры.

У 1930 г. у Мінску ствараюцца Дзяржаўны народны аркестр БССР і на аснове

опер-нага класа музычнага тэхнікума – Дзяржаўная студыя оперы і балета.

У 1933 г. быў створаны Беларускі дзяржаўны тэатр оперы і балета. Адкрыццё

тэатра з’явілася знамя-нальнай падзеяй у музычным жыцці нашай рэспублікі,

каштоўным укладам у культур-нае будаўніцтва.

Оперная трупа тэатра, у склад якой увайшлі многія выхаванцы студыі, за

кароткі тэр-мін развучыла рад оперных і балетных твораў рускіх, зарубежных і

савецкіх кампазіта-раў. На сцэне тэатра былі пастаўлены оперы «Князь Игорь»

А.Барадзіна, «Евгений Оне-гин» П.Чайкоўскага, «Царская невеста» М.Рымскага-

Корсакава, «Риголетто» Д.Вердзі, «Кармен» Ж.Бізэ, «Севильский цирюльник»

Д.Расіні, «Тихий Дон» І.Дзяржынскага, «Лебединое озеро» П.Чайкоўскага,

«Бахчисарайский фонтан» Б.Асаф'ева.

Дзейнасць тэатра оперы і балета ўзняла музычную культуру беларускага народа

на новы, больш высокі ўзровень, далучыла сотні тысяч слухачоў да

класічнай і савецкай музыкі, стымулявала творчую работу беларускіх

кампазітараў над стварэннем нацыянальнага рэпертуару.

У 1932 г. адкрываецца Беларуская дзяржаўная кансерваторыя,якая стала кузняй кад-

раў кампазітараў, спевакоў, артыстаў сімфанічнага і народнага аркестраў. У

кансерва-торыі ў 30-я гады вучыліся вядомыя кампазітары А.Багатыроў,

У.Алоўнікаў, В.Яфімаў, Д.Лукас, П.Падкавыраў і інш.

У 1937 г. у Мінску адкрываецца Беларуская дзяржаўная філармонія. Яе

праца са-дзейнічала росквіту музычнага жыцця рэспублікі, стварэнню

спрыяльных умоў для росту нацыянальных выканаўчых сіл.

Яркім паказчыкам культурнага будаўніцтва ў нашай рэспубліцы з’явілася

стварэн-не нацыянальнай кампазітарскай школы. Зараджэнне беларускай

прафесіянальнай му-зыкі адносіцца да 20-х гадоў. У сваім развіцці

прафесіянальная музыка абапіралася на традыцыі беларускай народнай музычнай

творчасці, на дасягненні рускай класічнай му-зыкі, на вопыт і поспехі іншых

кампазітараў. Ад прасцейшых апрацовак нацыянальных мелодый песень і танцаў

беларускія кампазітары прыйшлі да стварэння сімфоній, опер і балетаў.

Першымі беларускімі савецкімі кампазітарамі былі М.Чуркін, М.Аладаў,

Я.Цікоцкі, А.Туранкоў, Р.Пукст.

Ужо для першага перыяду развіцця беларускай прафесіянальнай музыкі характэрна

імкненне ахапіць розныя жанры музычнай творчасці. Сярод музычных твораў

20-х га-доў сустракаем масавую песню, апрацоўкі беларускіх народных мелодый,

рамансы, ка-мерна-інструментальныя, сімфанічныя творы і нават оперы. У 1925

г. М.Чуркін стварыў Сімфаньету “Беларускія малюнкі” – твор для сімфанічнага

аркестра, а яшчэ раней, у 1922г., - оперу “Вызваленне працы”. У 1927 г.

М.Аладаў напісаў оперу “Тарас на Парнасе”. Да таго ж часу адносіцца стварэнне

Першай сімфоніі Я.Цікоцкім, рамансаў, масавых песень, апрацовак народных

мелодый А.Туранковым, М.Аладавым, Н.Сакалоўскім, У.Тэраўскім, І.Любанам.

У 30-я гады адзначаецца далейшае развіццё прафесіянальнай музычнай творчасці.

Гэтаму ў многім садзейнічала стварэнне ў Мінску ў 1932 г. беларускага

аддзялення Саюза савецкіх кампазітараў.

Значны ўклад ў беларускую прафесіянальную музыку ўнёс ў гэтыя гады кампазітар

В.Залатароў, вучань М.Балакірава, М.Рымскага-Корсакава. З 1932 па 1941 г. ён

кіраваў класам кампазіцыі ў Беларускай дзяржаўнай кансерваторыі і падрыхтаваў

за гэты час цэлую плеяду маладых таленавітых кампазітараў.

У 30-я гады назіраецца ўзбагачэнне жанраў беларускай музыкі. Кампазітары

звяртаюцца да стварэня опер і балетаў на нацыянальныя сюжэты, пішуць

сімфоніі, кантаты, песні на актуальныя тэмы. К канцу 30-х гадоў былі створаны

і пастаўлены на сцэне Беларускага дзяржаўнага тэатра оперы і балета оперы

“Міхась Падгорны” Я.Цікоцкага, “У пушчах Палесся” А.Багатырова, “Кветка

шчасця” А.Туранкова, балет ”Салавей” М.Крошнера.

У даваенныя гады ўзнікла многа масавых песень аб Радзіме, аб калгасным жыцці,

Чырвонай арміі: “Бывайце здаровы” І.Любана, “Вечарынка ў калгасе”

С.Палонскага.

У перадваенныя гады актывізавалася навуковая, фалькларыстычная дзейнасць

беларускіх музыказнаўцаў – прапагандыстаў нацыянальнай музыкі.

К пачатку 40-х гадоў музычная культура беларускага народа дасягнула высокага

ўзроўню.

Музычнае мастацтва Беларусі ў гады Вялікай Айчыннай вайны.

Беларускі народ адным з першых уступіў у барацьбу з фашысцкімі захопнікамі.

Дзейнасць драматычных і оперных тэатраў, філармоніі, музычных навучальных

устаноў часова перапынілася. У гэты час у творчасці беларускіх кампазітараў

на ўвесь голас прагучала патрыятычная тэма, тэма Радзімы, гераічнай барацьбы

савецкага народа з фашыстамі.

Асаблівае месца ў іх творах заняла тэма партызанскага руху Беларусі, які стаў

грознай сілай у тыле ворага. Сярод твораў, прысвечаных гэтай тэме,

вызначаюцца опера “Алеся” Я.Цікоцкага, кантата “Беларускім партызанам”

А.Багатырова, сімфанічная паэма “З дзённіка партызана” і сімфонія-балада “У

суровыя дні” М.Аладава, песні і рамансы А.Багатырова, М.Аладава, Я.Цікоцкага,

Р.Пукста, С.Палонскага,І.Любана. Усе гэтыя творы заклікалі да барацьбы з

фашысцкімі захопнікамі, выхоўвалі ў людзей мужнасць,усялялі веру ў перамогу.

У гады вайны велізарную канцэртна-выканаўчую работу ў прыфрантавых раёнах і ў

тыле праводзілі артысты Беларускага дзяржаўнага тэатра оперы і балета. Сіламі

беларускіх артыстаў у Маскве ў 1942 г. былі пастаўлены ўрыўкі з нацыянальных

беларускіх опер. У гады вайны многа беларускіх артыстаў працавала ў

Дзяржаўным тэатры оперы і балета ў г. Горкім. Плённую канцэртную работу ў

гады вайны праводзіў і Беларускі ансамбль песні і танца, кіруемы Р.Шырмай.

Нягледзячы на цяжкія выпрабаванні ваеных гадоў, дзеячы мастацтва Беларусі

працягвалі будаваць нацыянальную музычную культуру.

Музычнае мастацтва Беларусі ў пасляваенны перыяд (1945 – 1968).

К канцу ліпеня 1944 г. Беларусь была поўнасцю вызвалена ад нямецкіх акупантаў.

Вельмі хутка ў рэспубліцы было адноўлена музычна-канцэртнае і тэатральнае

жыццё, дзейнасць музычных навучальных устаноў. У разбураныя гарады вярнуліся

пісьменнікі, кампазітары, артысты драматычных і оперных тэатраў, музыканты. У

вельмі кароткі тэрмін у рэспубліцы было адноўлена гаспадарча-эканамічнае

жыццё. Ужо ў снежні 1944 г. Беларускім дзяржаўным тэатрам оперы і балета была

пастаўлена опера “Алеся” Я.Цікоцкага.

У пасляваенны перыяд беларуская музыка дасягнула новых ідэйных і мастацкіх

вышынь. Саюз кампазітараў БССР папоўніўся маладымі кампазітарамі –

выпускнікамі Беларускай дзяржаўнай кансерваторыі. Сярод іх – Г.Вагнер,

Э.Тырманд, Ю.Семяняка, Я.Глебаў, У.Чараднічэнка, Р.Бутвілоўскі, Д.Смольскі,

Я.Дзягцярык, І.Лучанок і іншыя. Многае было зроблена для развіцця

нацыянальнай оперы,балета, сімфоніі, кантаты, інструментальнай і харавой

музыкі, масавай і сольнай песні,рамансаў.

Значнае месца ў музычнай творчасці пасляваенных гадоў заняла тэма

гістарычнага мінулага беларускага народа, якая пераклікалася з падзеямі

Вялікай Айчыннай вайны. Гэтая тэма знайшла ўвасабленне ў буйных музычна-

сцэнічных творах – операх “Кастусь Каліноўскі” Д.Лукаса, “Андрэй Касценя”

М.Аладава, “Яснае світанне” А.Туранкова, а таксама ў кантатах “Беларусь”

А.Багатырова, “40 год” М.Аладава і інш.

Далейшае развіццё ў музычнай творчасці атрымала тэма Вялікай Айчыннай вайны.

Яна ўвасоблена ў операх “Марынка” Р.Пукста, “ Дзяўчына з Палесся”

Я.Цікоцкага, у сімфанічных творах “Партызанская быль” У.Алоўнікава, “Вечна

жывыя” Г.Вагнера, у кантаце “Памяці Канстанціна Заслонава” Ю.Семянякі, у

шматлікіх масавых, сольных і харавых песнях.

Тэме мірнай стваральнай працы людзей прысвяцілі свае творы Я.Цікоцкі,

У.Алоўнікаў, М.Аладаў, П.Падкавыраў, І.Кузняцоў. Яркае адлюстраванне ў музыцы

атрымала тэма барацьбы за мір і дружбу паміж народамі. Гэтая тэма лягла ў

аснову Чацвёртай сімфоніі Я.Цікоцкага, сімфанічнай сюіты “Песні міру”

У.Алоўнікава, вялікай колькасці песень.

У музычнай творчасці 50-х гадоў яшчэ больш узмацнілася імкненне да

адлюстравання сучаснай тэмы, вобразаў, сюжэтаў, звязаных з жыццём, бытам

людзей.

У гэтыя гады прыкметна павысілася прафесіянальнае майстэрства кампазітараў,

яшчэ больш трывалай стала іх сувязь з нацыянальнай народнай творчасцю, з

рэалістычнымі традыцыямі рускай класічнай і савецкай музыкі. Пастаянная

сувязь з народам узбагачала кампазітараў, дапамагала ім адшукваць хвалюючыя,

актуальныя тэмы для сваіх твораў.

Беларускія музыказнаўцы, фалькларысты больш актыўна сталі выступаць з

лекцыямі, дакладамі аб музыцы перад насельніцтвам, па радыё і тэлебачанню. У

друку ўсё часцей сталі з’яўляцца работы аб беларускай прафесіянальнай і

народнай музыцы.

Некаторыя творы беларускіх кампазітараў у гэтыя гады атрымалі ўсесаюзную

аўдыторыю, сталі выконвацца ў канцэртных залах Масквы і іншых гарадоў.

Вялікіх мастацкіх поспехаў у пасляваенныя гады дасягнула выканаўчае

майстэрства Беларусі. Шырокую вядомасць у нашай краіне атрымалі Дзяржаўная

акадэмічная харавая капэла БССР і Дзяржаўны народны хор БССР.

Дасягненні беларускіх кампазітараў і музыкантаў былі высока ацэнены

Страницы: 1, 2